Banner 468x 60

Δευτέρα 19 Ιουλίου 2010

Saturday Night Exit

Ίσως θα έπρεπε να λυπάμαι το θλιμμένο ύφος της πρώην μου όταν της είπα ότι δε θέλω να εγκαταλείψω την τωρινή μου βαρετή σχέση για να κάνω κάποια προσπάθεια βαρετής επανασύνδεσης μαζί της. Αλλά όχι. Η αλήθεια είναι ότι μάλλον λυπάμαι τον εαυτό μου και τον τεράστιο όγκο της δουλειάς που με περιμένει αύριο στο γραφείο περισσότερο. Ω μα τι άκαρδο κτήνος που είμαι...

Ε και; Αυτό είναι ένα μπλογκ ανήθικο, τι θα ταίριαζε περισσότερο από έναν εργασιομανή παλιάνθρωπο; Αλλά δε θα σταθώ εδώ. Ας αφήσω και σας να με βρίσετε λίγο.

Το όλο αγκίστρωμα στις σχέσεις με αηδιάζει. Σύμφωνα με μια νέα μου ιντερνετική γνωριμία (γιατί παρέλειψα να πω ότι μεταξύ των άλλων μου εμπειριών έχω και αυτό το νέο για μένα τύπο γνωριμίας) αυτό θα μπορούσε να μεταφραστεί ως κάποια έμμεση αποστροφή στον έρωτα. Ναι θα μπορούσε γιατί όχι...

Οι απαιτήσεις μου από τους ανθρώπους εκτείνονται σ ένα καθαρά εγωκεντρικό πλαίσιο. Όταν νιώθω ότι κάποιος θέλει να με εκμεταλευτεί παράδειγμα, είμαι ικανός να φερθώ εως και απάνθρωπα.Θα έφτανα στην κατάληξη ότι αυτό είναι κάτι κακό αν δεν ήμουν απόλυτα πεπεισμένος ότι η απόπειρα εκμετάλευσης είναι εξ ορισμού κάποια απάνθρωπη κίνηση. Γιατί η αντίδρασή της λοιπόν να μην είναι εξίσου απάνθρωπη;

Γιατί τα λέω όλα αυτά και γιατί συνδέονται με την παρούσα παρ-ακμάζουσα σχέση μου; Διοτι κάποιες φορές το να είσαι η βιτρίνα μιας "ξανθιάς" καταντά κουραστικό, πόσο μάλλον όταν είσαι- άκουσον άκουσον!- Υποχρεωμένος να βρεθείς σ ένα IN club παρέα μ ένα σωρό χαζοχαρούμενα και να περάσεις και ωραία από πάνω. Γι αυτό και γώ την έστειλα. Για την ακρίβεια την άφησα εκεί με τις υπόλοιπες ξανθές φίλες της και την έκανα...

Η έξοδός μου ήταν ηρωική μπορώ να πω με αυτή να έχει μείνει σύξυλη και γω απλά να βαδίζω βιαστικά προς την έξοδο του κολαστηρίου. Θα πάω στην κόλαση μια και καλή όταν πεθάνω γιατί να το ζήσω από τώρα το μαρτύριο; Ενοχές; Καμία απολύτως. Τελικά το δικαιώνω τ όνομά μου και με το παραπάνω...

Για να συνεχίσω την εξιστόρηση της εξαίρετης αυτής βραδιάς απογοητευμένος, κουρασμένος, τσαντισμένος καθώς ήμουν βρέθηκα σε ένα μαγαζί διαφορετικό αυτή τη φορά. Μοναχικό, με χαλαρή μουσική... Άναψα ένα τσιγάρο, ήπια το κλασσικό πλέον ουίσκι και πέρασα υπέροχα...

Γιατί γράφω ένα γεγονός που έγινε το Σάββατο σήμερα; Γιατί ο χρόνος μου είναι περιορισμένος... Να πώ εδώ και ένα ευχαριστώ για τα mails που μου στέλνετε.
Read more ...

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

The first crack

Και το πρώτο ταξίδι στην κόλαση της δικής μου πραγματικότητας ξεκινάει. Είμαι έτοιμος να γελοιοποιήσω όλα εκείνα τα ανθρωπάκια που αντικειμενικά στην εργασιακή μου ζωή αποδεικνύονται ιδιαίτερα χρήσιμα. Το ουίσκι που έχω δίπλα μου παραμένει μια ανέγγιχτη παρέα, όπως μια όμορφη γυναίκα που δεν έχεις το θάρρος ν ακουμπήσεις. Απλά υπάρχει. Ακούω τον πάγο να λιώνει...Κρακ... κρακ... Θυμίζει μικρά μικρά καρφάκια...

Καρφάκια... Που για να τους πω ένα "Μπράβο" ή που για να σιγουρεύσουνε τη θεσούλα τους τρέχουν για να δώσουν συναδέλφους τους. Ακόμα και φίλους τους. Δεν παραπονιέμαι. Το να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου είναι όπως τα σκουλίκια στα νεκροταφεία. Αηδιαστικά αλλά χρήσιμα. Δεν τα πατάω παρότι θα το θελα παθιασμένα να τα λιώσω... Όχι... Όχι...

Κάθε φορά που δήθεν τυχαία τους ξεφεύγει κάτι χαμογελάω και απλά δείχνω την εκτίμησή μου. Δεν ψεύδομαι, δεν υποκρίνομαι. Αλήθεια χαμογελάω με την κατάντια τους και την καλή μου τύχη... Με φτιάχνει η όλη φάση σαν το βρώμικο σεξ.

Οι άνθρωποι αυτοί όμως δεν είναι ούτε κακοί και κατά κύριο λόγο ούτε ηλίθιοι. Φοβισμένοι είναι η σωστή λέξη... Τους βλέπω να χαζογελάνε μεταξύ τους όταν νομίζουν οτι δε βλέπω, και σκέφτομαι...αυτός θα έρθει να μου θάψει τη διπλανή του. Η διπλανή του τον απέναντι και κάπως έτσι θα εξελιχθεί η ιστορία... Γελοιότης γελοιοτήτων...

Αυτά που λένε για τη σβάστικα ή για παρόμοια σύμβολα δεν ισχύουν εν έτη 2010. Το σύμβολο του τρόμου είναι η γραβάτα. Τη φοράς και κάνουν πέρα στο δρόμο, σε γλύφουν, στην πέφτουν, σε παρακαλάνε... (θα μιλήσουμε για όλα αυτά σε άλλη ανάρτηση). Κι ας νιώθεις ένας μαλάκας και μισός. Κι ας σε πνίγει το γαμημένο το ύφασμα. Και ας σκας μες στο κατακαλόκαιρο. Παρεκτρέπομαι. Τι γλώσσα είναι αυτή...πιπέρι...

Keep up the good work... ;)
Read more ...

Βαθύ Κόκκινο

Καθώς δάγκωνε τα χείλη της άφησε να της ξεφύγει μια μικρή κραυγή ευχαρίστησης... Προσποιητή. Ψεύτικη. Σαν τα βαμμένα μάτια της, σαν το φθαρμένο make up στο πρόσωπό της. Εκείνος το ήξερε καθώς ταξίδευε στο κορμί της. Ήταν ίδια σαν όλες τις άλλες. Μια πορσελάνινη πολυχρησιμοποιημένη κούκλα. Ξάπλωσε δίπλα της και άναψε ένα τσιγάρο.

"Είσαι περίεργος" είπε εκείνη με περισσό θάρρος. Δεν γύρισε καν να την κοιτάξει.
"Αλήθεια είσαι περίεργος." Εκείνος αισθάνθηκε τη φωτιά στα πνευμόνια του να βγαίνει σαν τη λάβα της κόλασης.
"Που το στηρίζεις αυτό;" Της απάντησε ειρωνικά. Η φωνή του ήταν βραχνή. Ψυχρή. Απάνθρωπη. Η φωνή ενός κτήνους.
"Δεν μιλάς. Τόση ώρα... Δεν μιλάς...και απλά..."
"Δεν είμαι ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που δε μιλάει την ώρα του σεξ."
"Δεν εννοούσα αυτό" είπε εκείνη πιο μαζεμένα αυτή τη φορά. Εκείνος φύσηξε αδιάφορα τον καπνό στο ταβάνι και έγειρε το κεφάλι του στο πλάι. Διασκέδαζε. Το μόνο σίγουρο.
"Δεν έχεις καν την απορία πώς με λένε;" του πέταξε εκνευρισμένη
"Όχι"
Η κοπέλα σηκώθηκε απότομα από το κρεβάτι του φτηνού ξενοδοχείου και τον κοίταξε έτοιμη να βάλει τα κλάματα.
"Όλον αυτόν τον καιρό που σε κοιτούσα νόμιζα ότι είσαι διαφορετικός." Ο Άγγελος σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται.
"Νόμιζες." Έκανε ένα βήμα μπροστά, και την αγκάλιασε. Η κοπέλα άρχισε να κλαίει.
"Νιώθεις μόνη... κουρασμένη..." Την έβλεπε να πνίγεται μέσα στους λυγμούς της καθώς κουνούσε καταφατικά το κεφάλι της.
"Γιατί δεν αυτοκτονείς...; Τί σε κρατάει στη ζωή;" της ψιθύρισε στ αυτί. Ύστερα την έβαλε να καθίσει στο κρεβάτι, γύρισε την πλάτη του...και έφυγε...

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Read more ...

Ένας εξευγενισμένος ψεύτης

Η πρώτη μου ανάρτηση. Τη σκεφτόμουν όλη μέρα στο γραφείο και ακόμα δεν έχω ιδέα.

Ποιος είμαι;...
Για τους γύρω μου, ένας επιτυχημένος ματσό, για μένα ένας ιός που μένει μόνος, για τους γονείς μου μια παραλίγο έκτρωση.

Γιατί γράφω;
Για να μολύνω τις σκέψεις σας. Γιατί ξέρω ότι σκέφτεστε βρώμικα. Εδώ είστε ελεύθεροι. Σ ένα μπλόγκ χωρίς ηθική.

Τι θα γράφω εδώ...;
Μια σειρά απο ιστορίες... Μικρές, σκοτεινές ή... απλά μολυσμένες. Μην με πιστέψετε. Σε καμία περίπτωση.

Read more ...
 
Αποπλάνηση | Template Ireng Manis © 2010 Premium WP Themes | Premium Wordpress Themes | Blogger Templates - New Free Blogger Template Everyday